Astralde benimle birlikte olan yaşlı bir lama şefkatle gülümsedi ve dedi ki, ” Kardeşim, hardal tohumunun öyküsünü hatırlıyor musun? ” Hardal tohumu, evet! Bizim öğretilerimizden biri olan bu öküyü çok iyi hatırlıyordum…

Genç ve yoksul bir kadın, çok sevdiği oğlunu kaybetmişti. Kederinden hemen hemen bilincini yitirmiş bir halde kentin sokaklarında dolaşıyor, çocuğunu hayata geri döndürecek bir şey, bir kimse için yalvarıp yakarıyordu. Bazı insanlar ona acıyarak dönüp gittiler, bazılarıysa dudak büküp onunla alay ettiler, çocuğunun hayata dönebileceğine inandığı için ona deli dediler. Kadın teselli kabul etmiyordu ve hiç kimse onun acısını azaltacak bir söz bulamıyordu. En sonunda yaşlı bir rahip, onun büyük çaresizliğini görerek dedi ki, ” Dünyada sana yardım edebilecek yalnızca bir kişi var. O, Mükemmel Olan’dır, şu dağın tepesinde oturan Buda. Git onu gör. ”

Yaslı anne, gövdesi, kederinin yüküyle ağrılar içinde, sarp dağ yolundan yukarıya yavaş yavaş yürüdü, ta ki sonunda bir dönemeci döndüğünde Buda’yı bir kaya üstünde oturmuş olarak görünceye kadar. Yere kapanarak bağırdı, ” Oh! Buda! Oğlumu hayata geri döndür! ” Buda kalktı, zavallı kadına şefkatle dokundu. ” Kente dön ” dedi, ”Evden eve dolaş ve bana, içinde hiç kimsenin ölmemiş olduğu bir evden aldığın bir hardal tohumunu getir. ”

Genç kadın coşkuyla bağırarak ayağa kalktı ve hemen dağdan aşağıya koştu. Önüne gelen ilk eve telaşla girdive ” Buda bana, ölümü hiç tatmamış bir evden bir hardal tohumu alıp ona götürmemi söyledi, ” dedi.

” Bu evde birçokları öldü, ” yanıtını aldı.

Bir sonraki evde ona şöyle söylediler, ” Burada kaç kişinin öldüğünü söylemek zor, çünkü eski bir evdir. ”

O, bütün sokak boyunca evden eve giderek, bir sonraki sokağa geçti, sonra bir diğerine. Dinlenmek ya da yemek yemek için hemen hiç durmaksızın evdev eve bütün kenti dolaştı ama, herhangi bir zamanda ölüm tarafından ziyaret edilmemiş tek bir ev bulamadı. Yavaş yavaş, adımlarını gerisin  geri, dağın yamaçlarına doğru çevirdi. Buda, önce olduğu gibi, meditasyon halinde oturuyordu. Onu görünce, ” Hardal tohumunu getirdin mi? ” diye sordu.

” Hayır, artık aramıyorum da,” diye yanıtladı kadın. ” Kederim beni kör etmişti, öyle ki, acı çekenin yalnızca ben olduğumu sanıyordum. ”

” Öyleyse neden tekrar bana geldin? ” diye sordu Buda.

” Bana gerçeği öğretmenizi istemek için, ” dedi kadın.

Ve Buda O’na dedi ki, ” İnsanların tüm dünyasında ve Tarnrıların tüm dünyasında Yasa sadece budur. Her şey geçicidir. ”……..

L. Lobsang RAMPA

o————————————–o

İşte bizim hikayemiz… Bir varmış, bir yokmuş… Rüya içinde rüya…

Birimizin rüyası bittiğinde, bir diğerimizin rüyası devam eder ve yeni bir sayfa açılır… Bir gün o da biter ve böyle akıp gider… Bu rüyada gerçeği hatırlayabilir, tanıyabilir ve daha nicelerini öğrenebiliriz!

Nihayetinde, bir gün hepsi biter! Biz kimiz ve neredeyiz sorularının cevabına liyakat gösterebilmişsek, Gerçeğe ve  Özgürlüğe uyanabilmiş olmanın hafifliği ve zerafetiyle ne mutlu BİZ’in ve BiR’in adına!

KZY