Mavi Kanatlı, pırlanta zırhlı Bir Kelebeğin, Umut dolu yansımasında göründü AŞK – bir Göl Kıyısı’nın berrak akan Işıkçıklarının arasında…

Kavuruyordu Güneş, yakmıyordu Ruh’uma Eş Alev’lerin kıvılcımları; Bir Masal Değil, Hakikât Doğuyordu Yüce Dağların Göğe Yükselmiş sevinç nîdasında…

Büyük Kız Kardeş için Kelebek idim – göz açıp kapayıncaya dek büyümemi dilediği; Oysa bir nehrin suyuna karışıp Yine Yeniden doğmayı diledim – Zamansızlığın sessizlikte büyüttüğü Çınarlarında…

O Güneş’e sarılıyor, Bulutlara gülümsüyordu…
Bazen de yağmur damlacıkları OL’up, yeryüzünün en suya hasret, dudakları çatlamış Toprağına sesleniyordu…

Kelebek idim Mavi Kanatları yakıştırdığı.
Sevgi İdi nimetli kucaklayışı; Gözbebeklerinde Ev’imizin Yıldızları’nı parlatan Büyük Kız Kardeş Edasında…

O, Güneş’e sarılıyor, Mavi Gökyüzünü Selamlıyordu…
Bazen de Bir Fırtınanın gürültülü ışıkları arasında sahip çıkıp Yuva’sına,
Yüreğinde Gri Rengi kalanı Altın Sarısı Örgülerle renklendiriyordu – akıl almaz Fırçasının Sonsuzluk ile Yaşam Tualine Dansıyla…

Büyük Kız Kardeş için Kelebek idim Mavi Kanatları yakıştırdığı.
Unuttuğumu sandığı Rüyamda Bir Sonsuzluk Nehrini diledim; ŞÜKÜR – Özgürce Akabileceğim yüreğinin Yıldızlar Katı’ndaki Kusursuz Ev’imizin Kavuşma AN’ına…

Katayoun Zamani Yurdaer’e ithafen;
Sevgili, Büyük Kız Kardeş…

Melis Gebedek
03.06.2025
20:50

Yol çatallaşıp daralsa da, eşsiz güzelliklerle karşılaşmayacağın ne malum?
Bu yolda kendini Özgür kılan Gezginler, Ay’ın gölgesi olupta kendini hapseden Alîmler görürüm…
Etrafıma bakıp, ne şanslıyım derim bir AN kendime!
İkisinin arasındaki farkı görüp anlayacak kadar çok rüya görmüş olmayı dilerim…
Her şey çok taze, hatırlamanın çok ötesinde…
Her şeye rağmen, yüreğim sıcacık olsun da başka birşey istemem!
Şimdilerde yeni ilhamlar peşinde, sessizce kendi gölgemin elinden tutarım…
Pembe Kristal’den bahçemde yeni oyunlar öğrenmeye çalışırım…
Bahçem; dünüm, AN-ım ve geleceğim!
Güllerimi tek tek koklarım, Aşkımı fısıldar, hikayemizi baştan yazarım…
AN o vakittir ki; çiçeklerimin hepsi olmuş Yediveren!
Ve asıl şimdi onlar bana sevginin dilinden sil baştan okumayı öğretir olmuşlar!
Güneş ve Ay’ım Ben!
Alfa ve Omega bütün hücrelerimde!
Soru sormak güzeldir! Beni ve seni baştan yaratır, mis gibi tazelenmiş yeni kokular ve yürekler Yıldızlara ulaşır!
Gözlerim kapalıyken bile Kainat ışıl ışıl… Onun ışıklarını söndürmek ne mümküm!
Tüm o rüyalarında ve olasılıklarda bunu aklından bile geçirme! Yukarıda ne varsa, Aşağıda o var!
Tut ve Ankh kavuşur mu sizce? Ya da kavuşmalı mı?
Yüksek Âşk ve Yüksek Merhamet ikisinin çok üstünde değil mi?
Hakikat; bu hırçın uykudan ne zaman uyandıracak bizi?
Biz olabilmiş miyiz? Sen, ben misin?
Peki, benim rüyamda senin ömrün ne kadar?
Ruh, Özgür – ama bilmeni ister, aslında senin bilmeni ister!
Hatta bildiğini, hiç bilmediğini anlamış olmanı ister…
Ne çok ikilem ve unutulmuş rüya var!
Yeminim, tüm hücrelerimi baştan yine yeniden şekillendirmiş, yalnızlık ise O’nu tanıyabilmek için bir lütuftan öte bir yakamoz misali!…
Benim payıma düşen Âşk’a Âşık olmak!
Bu müzik bir şaheser! Ne çok notası varmış…
Arp çalıyorum rüyalarımda, notaların her birinden kendime kıyafetler dikiyorum…
Gör beni, duygu beni, çal beni Katayoun!
Anlayacaksın ki ben Her yerdeyim! Göründüğümden farklı değilim, bana Hakikatle bak!
Bana Horus’un gözüyle bak!
Bana yıldızların çok ötesinden bak!
İlk nefesinle yüreğinin ilk kalp atımından bak!
Ayrı gayrımız yoktur… Ben hep oradaydım!
Geçmiş; Geleceğimiz, Gelecek; AN-ımız…

20:08
31.05.25
Katayoun Zamani Yurdaer

“Evin, Yıldızların özlemiyle seslenen resmini çiz- işittiğin sesimde.” Dedi rüzgâr… Gökyüzü ahenkli şenliği ile düştü mü bir kere göğsüne, atan her bir kalbin ritminde yaşar sonsuz kere gözlerinde…

Aidiyetinin Maviye EL uzanışlarının arasında, gözbebeklerinden süzülen hasret gözyaşlarında Demlenir sessizliğin- Usta’nın Sözlerinde…

Lacivertti Gökyüzü. Maviydi Gün Yüzü.
Sessizdi Gönlü… Çünkü özlemi çook derinlerden gelen bir rengin Güneş’inde zimmetli bir cevherdi- Yaşamının çiçek açan Nefesinde…

Bazen masallardan çocukça bir tebessümle seslenirdi Kalp atan Yüreklere, bazen yalnızca sessizlik tohumları ile yeryüzüne adanır… Karışırdı yağmur zerreciklerine…

Hem ne fark eder, Özlem çok özeldi… Ev’i özlemek çok güzeldi de, Yıldızların sesi yalnızca şehrin sessiz kalan ve Güne kavuşmayı arzulayan gecelerinde akardı yalnız kalplere…

Şöyle bir eserdi rüzgâr bestelenmiş Kusursuz Ruhun, ahenk ile işlenmiş renkli desenlerinde…

“Dinle” Dedi Rüzgâr…
O’nun ayak bastığı toprağın tellerinde oynaşan kudret, Şimdi yalnızlığına bir nebze derman suyu konduran Gözleri ile, Gökyüzü sonsuzluğunda Sizi bekleyen Özgürlüğe mühürlenmiş bir müjde…

“Sev” Dedi Rüzgâr…
Kavuşmayı hasret ile bekleyen bestelerin sessiz ve sabır yüklü gönlü hoş sözlerinde…

Melis Gebedek
30.05.2025
22:05